Het museumstadje Etara is ideaal gelegen in een beschermd dal aan een snelstromend watertje. Ik ben zo ongeveer een van de eerste bezoekers en het is een heerlijke zomerochtend om hier rond te lopen.
Etara is in de jaren 1950 als openluchtmuseum opgezet maar het ziet er heel erg 19de-eeuws uit: de bakkersvrouw heeft net het vuur aangestoken, de smid hamert er lustig op los, de houtbewerker is kommen aan het draaien, de pottenbakker is aan het werk, noem maar op, ze zijn allemaal druk doende voor ons toeristen. Het leuke is dat het water van het hoger gelegen riviertje overal afgeleid wordt via kleine watermolens die als energiebron dienst doen, zoals bij het aanwakkeren van het vuur in de smidse, voor de draaibank bij de houtbewerker of bij het eethuisje waar de kippen aan het spit ronddraaien. Verderop zie ik zelfs wat je een industriële wasmachine zou kunnen noemen, want het water komt met zo een kracht in de getande bak terecht dat het al kolkend en klotsend de dekens en tapijten kan wassen. We hebben niets nieuws uitgevonden, hoor!
In wat de hoofdstraat moet zijn liggen een aantal oude winkeltjes waar leer en bont verwerkt wordt tot pantoffels en mutsen, houtsnijwerk te koop aangeboden wordt, wat gouden, zilveren en koperen voorwerpen en waar ook een iconenschilder aan het werk is. Er is zelfs een gelegenheid waar zoete Turkse koffie geserveerd wordt in een koperen pot, al dan niet vergezeld van eigengebakken zoete koekjes. De huisjes zien er gezellig uit met hun natuurstenen daken en houten balken en luiken. Er is ook aandacht besteed aan een bloemetje op de vensterbank en een fleurige deken of mat aan de drooglijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten