Leptis Magna, Libië

Om vooral voor sluitingstijd nog iets van het museum te kunnen zien, trek ik daar met mijn groep het eerst naartoe. Onze gids blijft voor de ingang uitvoerig staan bij een bronzen beeld van Septimius Severus, van Italiaanse makelij uit 1940 en dat ooit op het plein voor het Museum van Tripoli stond. Toen dit museum hier in Leptis Magna in 1994 geopend werd, heeft men besloten dat het beeld hier beter op zijn plaats staat. Moderne namaak, denk ik dan – ik vind het maar niks.

Mijn aandacht gaat echter meteen uit naar een slank hoog Mausoleum iets verderop. Dit blijkt uit de derde eeuw te dateren en werd ongeveer twee kilometer hier vandaan, in Gasr Duirat, opgegraven en door Franse archeologen weer in elkaar gezet. Dit model schijnt uit het oude Arabië te komen, namelijk uit het noordwesten van het Arabische schiereiland. Sinds de 4^de eeuw v.C. reeds werd deze stijl verbreid over Syrië, Klein-Azië en Noord-Afrika, en er zijn verschillende soortgelijke graven in Libië gevonden en ook eentje in Duga, Tunesië, maar dit hier moet tot een van de meest verfijnde voorbeelden behoren. Dankzij een inscriptie, weten we dat het gebouwd werd door Caius Marius Pudens Boccius Zurgem (wat een naam!), een Libiër uit het begin van de 3^de eeuw n.C.

En dan hardlopend het museum in! Onze tijd is geteld! Vreselijk zoiets, kom je maar eens in je leven naar deze unieke stad en dan moet je alles op een holletje doen! Het is een beetje stoffig museum waar nodig eens een frisse bezem door gehaald moet worden, ofschoon de voorwerpen hier toch wel chronologisch opgesteld staan.

Beneden in de modern aandoende hall staat een marmeren olifant, vreemd alsof hij hier niet thuis hoort. Ik ben namelijk nog nooit eerder een olifant in een Romeins museum tegenkomen … Hij zou in de buurt van het Tetrapylon van Trajanus en het Chalcidicum gevonden zijn. Na de vondsten uit de Punische tijd die onder het Oude Forum gevonden zijn, beland ik meteen bij een paar friezen afkomstig van de Boog van Septimius Severus. Verder wat oninteressante beelden, een beetje donker opgesteld en niet duidelijk qua herkomst. Er hangen wel goede luchtfoto’s aan de wand met o.a. een goed overzicht van de Basilica, maar waar de beelden van zwierig geklede dames nu precies thuishoren blijft maar vaag. Wel kom ik een duidelijk jonge Marcus Aurelius tegen, en verder een aantal beelden uit de Thermen van Hadrianus en uit het Theater. Iets verderop dan weer een mooi Medusa hoofd van het Koninklijke Forum en een opvallend gezicht, bijna een masker, van Isis met ingelegde ogen van glaspasta – net of ze je aankijkt! In een hoek bij de trap naar boven staat een groep beelden, allemaal zonder hoofd. Naar men zegt kon je hier je eigen houding en uiterlijk kiezen en hoefde de beeldhouwer alleen maar je hoofd uit te beelden en dat er bovenop te zetten. Werk aan de lopende band! Knap hoor! Een van de meest interessante stukken vind ik de originele steen met daarop de drie gangbare lengtematen die oorspronkelijk op de markt stond (nu dus een kopie). Verder pik ik zo mijn eigen favorieten: een paar fresco’s met heel tere kleuren, grote stukken serviesgoed van glas met o.a. een vaasje met een heel raar tuitje, een onyx grafvaas, etc. De muntschat van Misrata waar zo over geroepen maakt geen indruk op me; er staat maar een deel van 100.000 geldstukken daterend van rond het jaar 300 ten toon, en dan nog in een duistere hoek. Jammer zoiets.

Nou, dat was dan een bezoek op zijn Amerikaans hé?

[Klik hier om alle foto's van het Museum te bekijken]