Aan het kruispunt in Selçuk staat een bordje richting Museum en ik volg het maar. Dit is wel averechts werken om eerst het museum in te gaan en daarna naar Efeze, maar ik wil het allemaal voor mezelf weer op een rijtje zetten, hetgeen bij mijn bezoek in het voorjaar niet erg gelukt is. Er is parkeerplaats en ik herken de brede stoep die naar de ingang van het museum leidt, met annex winkeltje. Ik neem de tijd om alles op mijn gemak te bekijken want nu blijkt toch wel dat ik een aantal bijzondere kapitelen en reliëfs over het hoofd gezien had, en ook de mozaïekvloer buiten waar een bruggetje overheen geslagen is en die verderop onder het naburige huis verdwijnt.
Het spreekt me ook meer aan nu, misschien omdat ik er op voorbereid ben, misschien gewoon omdat de voorwerpen en namen voor mij nu een plaats hebben gekregen.
Het Museum zelf is klein maar fijn en geeft een goed overzicht van de verschillende aspecten van de opgravingen. Het geldt als één der beste musea van het land. Ik blijf wel even stilstaan bij het hoofd van Lysimachos dat in typische Alexander-stijl is vervaardigd. Ik bewonder ook de keur aan gebruiksvoorwerpen, lampjes en potjes, en natuurlijk de vele glazen flesjes en vaasjes.
Uitschieters zijn hier natuurlijk de beelden van de vruchtbaarheidsgodin Artemis in haar oosterse versie als Cybele, de veelborstige vrouwenfiguur. Een dergelijk beeld moet ook in de Tempel van Artemis gestaan hebben, één van de Zeven Wereldwonderen. Een keurige maquette illustreert hier hoe bijzonder deze tempel wel was, en daar moet je het mee doen want ter plaatse staat er nog maar één zuil en die is dan nog bijeengeraapt van verschillende stukken – uiterst povere resten van dit ooit zo troste heiligdom. Deze opvallende godin mag echter niet gefotografeerd worden, waarom weet ik niet …
Geen opmerkingen:
Een reactie posten