Eenmaal bij de Tracische graftombe van Kazanlak ben ik helemaal opgewonden, want ik stel me er enorm veel van voor. Mijn enthousiasme wordt echter vlug bekoeld. Stel je voor, als ik na een warme moeizame klim eindelijk boven op de heuvel aankom en voor het gebouw sta is de toegangsdeur gesloten, dicht, vergrendeld. Ik krijg te horen dat dit gebouw over de graftombe heen gebouwd is ter bescherming en dat het graf zelf met airco op temperatuur gehouden wordt om het naar behoren te conserveren. Heel begrijpelijk natuurlijk, maar daar kwam ik nu juist voor! Een vijftigtal meter verder staat, als troostprijs, een exacte kopie en daar mag ik dan wel in.
Het geheel is kleiner dan ik me had voorgesteld en bestaat uit drie delen: een entree waar de genodigden bijeenkwamen voor de begrafenis, een gang met schuin toelopend plafond dat beschilderd is en mij doet denken aan de schatkamer van Agamemnon, en daarachter dan de ronde grafkamer zelf.
Naar verluidt mochten de Traciërs er zes vrouwen op na houden en hun lievelingsvrouw, meestal de jongste, “mocht” mee naar het hiernamaals als haar echtgenoot kwam te overlijden – een hele eer. Het is natuurlijk maar zoals je het bekijkt, maar ’s lands wijze, ’s lands eer, zullen we maar denken. Zij vonden overigens dat sterven een blije gebeurtenis was want babietjes kwamen altijd huilend op de wereld en dus moest het in de wereld waar ze vandaan kwamen toch zeker beter zijn? Zodoende wordt de overledene in de graftombe afgebeeld met zijn vrouw en ook met een aantal paarden die de Traciërs zeer op prijs stelden.
Thans staat deze graftombe, die in 1944 per toeval tijdens graafwerkzaamheden rond de daarboven gelegen Romeinse thermen ontdekt werd, op de erflijst van de UNESCO.
zomer 2004
Geen opmerkingen:
Een reactie posten